belirsiz

o kadar büyük bir boşluktayım ki,
keşke o boşluğu tanımlayabilecek kelimeleri bir araya getirebilecek yetiyi kendimde bulabilsem.

son rüya

unutulmak,
ufalanmak istiyorum
yersiz ve sebepsiz acılar ediniyorum salkım salkım,
dallarıma asıyorum gözyaşlarımı
sonbaharda döküp,
ilkbaharda açıyorum
uçurumlara gidiyor
ve sonra geri dönüyorum
vakti belirsiz kahkahalarla tırmanıyorum hayata
parçalarım kayboldukça sende arıyorum
fakat hiçbir şey bulamıyorum
saç tellerimi bırakıyorum sayfalara,
umarsız düşlerimle beraber...
siliyorum sonra.
sayfa yırtılınca
sona geldiğimi fark ediyorum.

sonsuz huzur

gölgelere sığınıyorum

ahmak ıslatanlara yakalanıyor,

rüzgara takılıyorum

fotoğraflarına bakıyorum arada

güçlü kalabileceğime inancım azaldıkça, 

kendimden korkar oluyorum

anlamlandırılamaz bir hal alıyorum günden güne

insanlar çekilmiyor, türkülere karışıyorum

tütün ahvale dayanmıyor,

kalem kağıda doymuyor

geceyi sabaha bağlıyorum

yıldızlarla muhabbet edip, 

güneşten kaçıyorum

sonsuzlukta kaybediyorum düşüncelerimi,

bazen de seni.

kaçıyor gibisin benden

koşacak derman bulamıyorum dizlerimde

kokunu takip ediyorum

fakat günden güne yitiriyorum sana dair her şeyi

herkeste senden bir parça arıyorum

bulamadıkça sinirleniyor

sinirlendikçe deliriyorum.

son yudumumu alayım

sonra defolup gidiyorum. 

şeffaf

güzel bir griliğin içerisindeyim

hava soğuk, 

etraf ıssız

ve ben yine sokakta kilitli kalmışım

sana yaklaştıkça çevremdeki sis çoğalıyor

gülüşüne erişemem diye çok korkuyorum

son olacaksa bile sarılmak istiyorum sana,

öpmek istiyorum seni titrek rüzgarlı havada

haklısın

olmayacak dualara amin derim ben hep esasında

dermansız bir hastalık

ya da tedaviye yanıt vermeyen bir hasta

düşünüyorum da

herkes hata yapar

tanrının hatası ben olmalıyım.

eğer sonuna kadar böyle devam edecekse

pes ediyorum tanrım. 

artık gücüm kalmadı çünkü 

dipten, 

o dibe çekilmekten çok yoruldum.