zamanla aram iyi değil
her şeye uzak kalıyorum
hayattan kopuyorum sanki
yarınlar artık ilgimi çekmiyor
heyecanlandırmıyor bazen hiçbir şey beni,
sende dahil.
yanlış anlaşılıyorum insanlar tarafından
yakınlarımı kaybetmekten korkar oluyorum
fazla direnemiyorum bu maratona
sürekli eksik kalıyorum zaten,
bir türlü tamamlayamıyorum bu koşuyu da
bedenimin ağırlığını daha fazla hissetmeye başlıyorum
anlamlandıramıyorum bu telaşı,
neden koştuğumuzu...
göz kapaklarımın ne zaman kapanacağını hesaplamaya çalışıyorum
zaten şu sıra kendimi çok yalnız hissediyorum
yaşam denen bu girdap, öldürüyor gibi benliğimi
işin kötüsü ölmüyorum,
ölüyor gibiyim sürekli.
İnsan her sene yeni bir benlik kazanabiliyor, 18'inde bu kadar hüzünlü ve yalnız hissediyorsun normal.Ben de öyleydim. Büyüyünce geçer :)
YanıtlaSilon sekizimde olmayabilirim, yazdıklarım ben'den parça taşıyor olmayabilir ya da olabilir (:
Sil