bitap

hiçlik kıyısındayım

bildiğim bir türkü var
ağzımın içine doluşmuş nükteler, ezgiler...
gök karanlık
yıldızlar var sayısız
biraz solda mars
az ileride akşam yıldızı
onlara yüklüyorum kelimeleri, heceleri
parladı bir yıldız, sonra söndü
derdi ne bu yıldızların
göğün karanlığının
benimle derdi ne?
neden sığ kaldı düşüncelerim,
ellerim neden boş,
neden hala gelmedin?
'umudunu yitir' der gibi gelmeyişin,
söndür gözlerindeki deli parlaklığı.
hayır, yapmayacağım.
sen sebebiyle bir kez daha yanılmak istemiyorum.
saçlarım uçuşuyor rüzgarda
saçlarımı kokluyor rüzgar.
yere dökülüyor birer birer saç tellerim
aşağıdan uğultuları geliyor
kahkahalar, hıçkırıklar...
rüzgar onları da savuruyor
hepsi yok oluveriyor aniden
ayazın seslenişi ensemi üşütüyor
şaha kalkıyor tüylerim ve kesiliyor nefesim, ürperiyorum.
yakınlarda seni görüyorum bana bakıyorsun
yüzün donuk, saçların uzun, göz altların geçmiş.
uykusuz mu kaldın acaba
ya da çok mu ağladın bu yüzden mi kızardı gözlerin...

bilemiyorum.
üzerindeki gömleğin düğmeleri açık
yine başıbozuk gezer gibisin.
ellerin var bir de bana uzanmaya çalışan
acele et lütfen,
gök aydınlanmak üzere.
geç kalmış olabiliriz el ele tutuşmak için
geç kalmış olabiliriz yıldızları izlemek için
güneş doğmaya yüz tuttu
kuşların kanat çırpışının sesleri kulağımda
zaman hızlı geçiyor
sen hala yetişemiyorsun ellerime
sen hala yetişemiyorsun bana.
gök turuncu,
gök kızıl,
gök lacivert.
yine akşam oldu
yine havada bir hengame
ay çekiliyor şimdi kenara, yıldızlar baş gösteriyor
bir işaret bekliyor şimdi yıldızlar benden, bizden
sen geriye çeviriyorsun adımlarını
hızla uzaklaşıyorsun çevremden
gittikçe küçülüyorsun
yıldızlar küs, yıldızlar kırgın
artık ne kafamı yukarıya çevirmeye yüzüm var,
ne de karanlığa kalmaya.